برداشت در سطح احتمال 1 درصد و نیز نشان دهنده تاثیر معنی دار کود اوره بر؛ ارتفاع بوته، تعداد برگ، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه، شاخص برداشت و درصد پروتئین در سطح احتمال 5 درصد و بر تعداد دانه در ردیف بلال در سطح احتمال 1 درصد بود.

   نتایج مقایسه میانگین ها نشان داد که هیدروپرایمینگ بذر باعث افزایش معنی دار ارتفاع بوته، عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه و شاخص برداشت نسبت به تیمارهای دیگر شد. در صفت وزن هزار دانه نیز هیدروپرایمینگ نسبت به شاهد افزایش معنی دار داشت. در بقیه صفات هیدروپرایمینگ بذر افزایش معنی داری نشان نداد. در تمام صفات بجز صفت تعداد ردیف دانه در بلال سطح کود اوره بالاتر افزایش معنی داری از خود نشان داد. مقایسه اثرات متقابل پرایمینگ و کود اوره تنها بر صفت ارتفاع بوته تاثیر داشت.

   در مجموع تیمار هیدروپرایمینگ با سطح کودی kg/ha400 اوره را می توان به عنوان بهترین تیمار با بهترین صفات مورفولوژیک، عملکرد و اجزای عملکرد در این تحقیق معرفی نمود. در واقع بهتر است آماده سازی بذر قبل از کاشت به این صورت که به مدت 10 ساعت در آب خیسانده شود انجام   گردد. در حین مراحل داشت نیز باید مقدار 400 کیلوگرم کود اوره در سه نوبت به زمین داده شود.

واژه های کلیدی: کود اوره، هیدروپرایمینگ، اسموپرایمینگ، ذرت، عملکرد و اجزای عملکرد.

فصل اول

مقدمه

-پیشگفتار

   ذرت با نام انگلیسی(corn) و اسم علمی zea mays از خانواده غلات (Poaceae) و یکی از چهار غله عمده جهان بوده و بعد از گندم و برنج تولید آن در دنیا مقام سوم را داراست(Duvick and Cassman, 1999).

   خاستگاه ذرت قاره آمریکا و جنوب مکزیک است و پیشینه کشت آن به 8 تا 10 هزار سال پیش می رسد (Tollenaar and Dwyer, 1999). قدیمی ترین آثارباستان شناسی ذرت از مکزیک بدست آمده است. نام گونه ذرت (mays) از واژه mahis گرفته شده که نام قبیله ای در قاره آمریکاست. در سال 1492 میلادی هنگامی که کریستف کلمب به کوبا رسید مشاهده کرد که بومی ها ذرت تولید می کنند، او نام mahis را به ذرت داد، این نام بعدها بصورت mays تغییر یافت و هم اکنون در زبان انگلیسی بصورت maize نوشته می شود، احتمال دارد که بذر ذرت بوسیله کریستف کلمب از آمریکا به اروپا آورده شده باشد، زیرا از سال 1500 میلادی به بعد کشت ذرت در اسپانیا و ایتالیا رواج یافته است، در اوایل سده شانزدهم میلادی، ذرت بوسیله بازرگانان پرتقالی به جنوب آسیا راه یافته است و در امتداد جاده ابریشم به منطقه هیمالیا رفته است (FAO,2000).