از اوایل 1991، دو ایستگاه رادیویی خصوصی آغاز به کار کرد که متعلق به کنگره سنگاپور بودند. رادیو هرت مانند دو ایستگاهی که گفته شد برنامه‌های سرگرمی پخش و با رادیو سنگاپور در جذب عواید تجاری رقابت می‌کند.
دولت همچنین مطالعه هدایت روند خصوصی‌سازی تلویزیون را آغازکرده که نشان‌گر توجه به خصوصی‌سازی یا دیگر مدل‌هایی است که می‌تواند دو هدف ملت‌سازی و کارآمدی اقتصادی را با هم محقق کند.kathgesu)، (1994
ترکیه
با توجه به اینکه در ترکیه قانونی جهت منع فعالیت‌های بخش خصوصی و زمینه تأسیس کانالهای تلویزیونی وجود ندارد، از سال 1989 احداث شبکه‌های تلویزیونی خصوصی آغاز و کانالهای متعددی به صورت سراسری یا منطقه‌ای توسط صاحبان سرمایه و یا با حمایت بانکها و مؤسسات بزرگ شروع به فعالیت نمودند
در حال حاضر در ترکیه بیش از 250 کانال تلویزیونی، 60 کانال با پوشش منطقه‌ای و 70 کانال با پخش برنامه‌های سراسری فعالیت دارند که هر سال نیز بر گسترش کمی و کیفی آن افزوه می‌شود. علاوه بر این در اغلب مناطق ترکیه سیستم پخش برنامه‌های تلویزیونی از طریق کابل رایج است که در آن بسته های تلویزیونی کانالهای اغلب کشورهای اروپایی و آمریکایی قابل دریافت است.
افغانستان
در افغانستان نیز در سالهای اخیر فعالیت رادیوتلویزیون خصوصی توسعه یافته است. مطابق با قانون رسانه های افغانستان": رادیو تلویزیون های خصوصی مکلف اند در نشرات خویش اصول و احکام دین مقدس اسلام و ارزشهای ملی ، معنوی ، اخلاقی و امنیت روانی ملت افغانستان را رعایت نمایند.ورادیو تلویزیون های خصوصی در تهیه و تدوین کلیه پروگرام های خویش با رعایت احکام این قانون آزادی کامل دارند.”
سوریه:
بیش از یک دهه قبل،‌سوریه صنعت تلویزیون خود را به تقلید از مصرکه در قرن گذشته مرکز رسانه‌ای جهان عرب بود گسترش داد.با جداسازی ماهواره، این فعالیت مخاطبان زیادی در جهان عرب پیدا کرد. در آزادسازی جدید سوریه، تلویزیون باید محتوای جدیدی از اسلام محافظه‌کار را ارائه کند، و تلویزیون با تصویر کردن دوره طلایی امپراطوری اسلامی، یک در به سکولاریسم گذشته باز کند.
در سوریه به عنوان نمونه ای از جهان اسلام، ضرورت تفکر درباره غربی و مضرات نیاز به خلق یک اقتدار محلی با اسلام دارد.مجموعه‌های تلویزیونی از امپراطوری اسلامی و فرهنگ ضداستعماری قرن بیستم، نظام سکولاری را مطرح می‌کنند که بازگشتی امروزی به گذشته است و تلاش برای پیشرفت سیاست‌های تولیدکنندگان تلویزیونی است که به نیازهای خریداران و مخاطبان پاسخ دهند.
اسرائیل:
بعد از جدایی از بریتانیا، رادیو تلویزیون در اسرائیل برای بیش از سی سال در انحصار دولت بود، صدای اورشلیم از سال 1936 تحت رادیو تلویزیون فلسطین آغاز به کار کرده بود و صدای اسرائیل از سال 1948 آغاز به کار کرد. اما انحصار دولتی در سال 1965 بر اساس انتقادات زیاد و پاسخگویی به نیازها از بین رفت و قانون تأسیس رادیو تلویزیون غیردولتی (IBA) به زبان عبری و عربی تصویب شد. “در دهه 1980 یک فضای باز جدی ایجاد شد که تعداد شبکه‌های رادیو تلویزیونی را افزایش دهد و تلویزیون کابلی خصوصی در 1989 و خدمات ماهواره‌ای در سال 1996 ایجاد شد.
تهیه‌کنندگان و مسئولان سانسور نشریات بر رادیو تلویزیون‌ها نظارت دارند، ‌طبق قانون اسرائیل همه تولیدات رادیو تلویزیون باید به بخش سانسور نظامی ارائه شوند.بر اساس توافق دولت،‌ارتش و تهیه‌کنندگان رسانه‌ای یک فهرست از عناوین امنیتی به صورت شفاف تهیه شده و بر اساس آن عمل می‌شود” (Caspi، Limor، 1999)

چین
همزمان با سال 1337 که نخستین تلویزیون در ایران توسط پاسال راه اندازی شد، تلویزیون پکن نیز توسط دولت چین در سال 1958 با یک شبکه آغاز بکار می کند و در سال 1978 به تلویزیون مرکزی چین “cctv"تغییر نام می دهد.
تا اواخر ۱۹۸۰ میلادی، همانند چین نیز تنها یک شبکه تلویزیونی داشت. این شبکه پخش برنامه‌های خود را هر روز عصر آغاز می‌کرد و نیمه شب به پایان می‌برد. اما امروز “cctv” شانزده شبکه تلویزیونی ملی، یک شبکه تلویزیونی با وضوح تصویر بالا، و سه شبکه بین‌المللی به زبان‌های اسپانیایی، فرانسه و انگلیسی در اختیار دارد.
موسسه CCTV، زیر مجموعه‌ای از دولت چین و اداره رادیو و تلویزیون و فیلم چین SARFT محسوب می‌شود بودجه دولتی CCTV در دهه ۱۹۹۰ میلادی کاهش یافت. همین کاهش بودجه سبب شد که مسؤولان این شبکه نیاز به جذب مخاطب و به تبع آن جذب آگهی بازرگانی را به خوبی درک کرده و ساخت و پخش برنامه‌های مطابق سلیقه عمومی مردم را در دستور کار خود قرار دهند.
برنامه‌های سه شبکه CCTV ۱،CCTV ۳ شبکه هنر CCTV و شبکه CCTV ۶ ” شبکه اختصاصی فیلم و سریال به صورت شبکه‌هایی کابلی برای علاقه‌مندان به نمایش در می‌آید.
البته علاوه بر تلویزیون مرکزی شبکه های محلی واستانی به‌صورت خصوصی در دسترس مردم چین قرار دارند و به‌دلیل سرعت بالای شبکه اینترنت در این کشور ساکنین چین می توانند از طریق اینترنت به تماشایی برنامه های تلویزیونی بپردازند اما کنترل شبکه های تلویزیونی همچنان به‌صورت متمرکز از سوی دولت چین اعمال می شود
3-11-2- محدودیتهای اصلی نظام رادیو تلویزیونی در کشورهای مشابه ایران
توجه به هنجارها و خطوط قرمز هر جامعه ای انتظار طبیعی از یک رسانه بومی است، مک کویل در این باره معتقد است: هر کشور و فرهنگ، مقدسات و محرمات خاص خود را دارد که رسانه ها برای احترام به احساسات عامه مردم به هر حال باید رعایت نمایند، در تمام کشورها قواعد نوشته و نانوشته ای وجود دارد که بر فعالیت رسانه ها حاکم است (مک کویل، 1387 ص 184)
مهمترین دغدغه های امنیت ملی به عنوان خطوط قرمز رادیو تلویزیون خصوصی تعیین می‌شود، در ترکیه، احترام به زبان ترکی و فاشیسم، در لبنان عدم ارتباط با اسرائیل، در افغانستان و پاکستان احترام به اقوام، ادیان و مذاهب در قوانین رادیو و تلویزیون تصریح شده است.
4-11-2- جمع بندی بررسی نظام رادیو - تلویزیونی دیگر کشورها
در میان 16 کشور مورد اشاره ، 7کشور از جهت سوابق فرهنگی ، استحکام ساختاری و شباهتهای مذهبی وموقعیتی با ایران برگزیده شده اند که عبارتند از فرانسه، انگلستان ، ترکیه ، لبنان، پاکستان، افغانستان وهند، که جمع بندی ویژگیهای نظام رادیو تلویزیونی آنها در ادامه می آید.
در فرانسه «شورای عالی سمعی و بصری» 9 عضو دارد که طی فرمانی از طرف رئیسجمهوری منصوب میشوند که 3 نفر آنها توسط شخص رئیسجمهور، 3 نفر به وسیله رئیس مجمع ملی و 3 نفر دیگر توسط رئیس مجلس سنا انتخاب میشوند. بنابراین در این شورا، نمایندهای از قوه قضائیه حضور ندارد.
در قانون بنگاهپراکنی هند مصوب 1990، علاوه بر آنکه برای بنگاه مذکور هیأت مدیره 15 نفره درنظر گرفته شده است، یک «کمیته پارلمانی» مرکب از 22 عضو است که 15 نفر آنها از مجلس مردم و 7 نفر نیز از مجلس ایالتی برای کمیته مذکور انتخاب میشوند. همچنین شورایی به نام شورای رادیو – تلویزیون پیشبینی شده است که به بررسی شکایتهای ارجاع شده مطابق با قانون و آگاه کردن بنگاه نسبت به ایفای وظایف مطابق با موضعات لحاظ شده در آن اقدام میکند. این شورا مرکب از 15 عضو است که رئیس و 10 عضو دیگر آن توسط رئیسجمهور هند از میان افراد برجسته و عالیرتبه زندگی عمومی منصوب میشوند و از 4 عضو باقیمانده، 2 نفر از مجلس مردم و 2 نفر نیز از مجلس ایالتی انتخاب و معرفی میشوند. بنابراین در شورای رادیو – تلویزیون هند نیز نقش رئیسجمهور یا در واقع قوه مجریه زیاد درنظر گرفته شده است و هیچ عضوی از سوی قوه قضائیه نیز در آن حضور ندارد.