آنان جزو گروه‏های هدف بیان و تخاطب باشند مانند گروه متقین که در آیه به آن اشاره شده است، دوّم، تذکر و یادآوری که ناشی از نشانه‌هایی است که باعث تذکر گروه‏های هدف می‌گردد، بنابر این دو مؤلفه ، در بحث حاضر نیز در دو بند به تشریح مکانیزم فعلیّت عبرت می‌پردازیم.

2-2-1- نقش آیات( نشانه‏ها ) در فعلیت عبرت
 

2-2-1-1-ارتباط عبرت و نشانه‌ها
کارکرد نشانه این است که مانند یک علامت، باعث یادآوری چیزی است که انسان از آن، یک شناخت قبلی دارد، البته این شناخت ممکن است یا از تجربه خود شخص ناشی شده باشد و یا این‏که حاصل تجربه دیگران باشد. بنابراین نشانه را می‏توان این‌گونه تعریف نمود : آن چیزی است که باعث دلالت و راهنمایی به چیزی می‏شود که انسان نسبت به آن، معرفت پیشینی داشته است، پس نشانه به عنوان دالی بوده که راهنمایی به مدلولی می‏کند که شخص از آن شناختی پیشینی داشته است. اما این‏که نشانه‌ها برای عده‏ای است نه برای همه، یعنی ممکن است چیزهایی تنها برای عده ای نشانه باشد در حالی که برای عده‏ای دیگر نشانه نباشد، ناشی می‌شود از معرفت پیشینی که برخی آن را کسب کرده‌اند، حال یا خودشان تجربه کرده‌اند یا از تجربه دیگران برایشان معرفت ایجاد شده است. اینجا نقش عبرت روشن

می‏شود، چرا که وقتی نشانه موضوعیّت پیدا می‏کند که شخص، قبلاً از وقایع و حوادثی که برای خود یا دیگران رخ داده است عبور کرده باشد و معرفت کسب کرده باشد، بنابراین کسی که قبلاً از وقایع عبرت نگرفته باشد، نشانه‌ها را هم درک نکرده و مورد خطاب و بیان آن نشانه‌ها هم نبوده است. بنابراین می‌توان عبرت را لازمه‏ی نشانه دانست و تا وقتی که کسی عبرت نگرفته باشد، نشانه‌ها را هم درک نمی‌کند، چرا که نشانه برای کسی موضوعیّت دارد که قبلاً از واقعه‏ای عبور کرده باشد و معرفت پیشینی از آن گرفته باشد. بنابراین می‏توان گفت که عبرت باعث بصیرت است “مَنِ اعْتَبَرَ اَبْصَرَ ” و بصیرت باعث درک نشانه‌ها می‌شود ” وَ مَنْ اَبْصَرَ فَهِمَ “پس بصیرت متّکی بر عبرت می‌باشد و نشانه‌ها هیچ چیزی نیستند مگر یادآوری عبرت‏های گرفته شده که بصیرت آن را درک می‌کند، پس با قاطعیّت می‌توان ادّعا کرد که نشانه تنها برای کسانی موضوعیّت می‏یابد که عبرت گرفته باشند.

2-2-1-2- مخاطبین بیان نشانه‌ها