پایان نامه درباره حقوق متهم//منع شکنجه متهم
منع شکنجه متهم برای کسب اقرار
شکنجه به عنوان ساده ترین روش برای کسب اقرار از متهم، مکانیزمی است بارفتاری شدید و نادرست نسبت به حرمت و کرامت انسانی که پایه ی امنیت قضایی یک دادرسی عادلانه را متزلزل می کند. شکنجه در لغت در معانی مختلفی به کار برده شده که از جمله ی آن ها  عبارتند از: » عقوبت، رنج، آزار و عذاب «و شکنجه دادن عبارت است از: »رنج و آزار دادن متهم با آلات و ادوات شکنجه تا از او اقرار بگیرند. «(لغت نامه دهخدا،520،30؛ معین،2066،2). شکنجه نزد دانشمندان اسلامی، اخص از هرنوع رنج و عقوبت دانسته شده است . صاحب کتاب الفروق فی اللغه در تفاوت میان شکنجه وعقوبت می نویسد: » تفاوت میان عقاب و شکنجه این است که عقاب مقتضی تعاقب بر کار کسی است و در واقع جزایی است بر عمل کسی که باید معاقب شود؛ ولی شکنجه چنین نیست و رابطه ی آن با عقاب عموم و خصوص است« و در جایی دیگر، وجه تمایز میان شکنجه و رفتارهایی که مبتنی بر آزار و اذیت می باشند، استمرار درد میداند و می گوید: »ان العذاب هو الم المستمر«  (عسگری،365-364 ،354).

شیخ طوسی نیز وصف شکنجه بر عملی را منوط به این می داند که درد ناشی از آن باید در باره ی زمانی

که به صورت مستمر وجود داشته باشد.( طوسی،185،5). بر این اساس مفهوم کلی شکنجه عبارت خواهد بود از هر نوع ایذاء و رنجی که همراه با استمرار درد باشد .با تفسیر موسع از تعریف های بالا و موجود درباره ی مفهوم شکنجه، رنج و آزار روحی در کنارایذاء و اذیت جسمی روشهایی هستند که شکنجه بدین صورت ها اتفاق می­افتد( کنوانسیون منع شکنجه مصوب1984م- لنگرودی،2301،3).

ادله ی حرمت شکنجه متهم برای کسب اقرار

در کنار وجوب حفظ حرمت انسانی متهم که بیانگر ممنوعیت شکنجه متهم است. دلایل منصوص فقهی «آیات و روایات» و عقل، به طور آشکار بر حرمت شکنجه و ایذای متهم دلالت دارند که طرق دلالت هر کدام بر تحریم شکنجه را به طورجداگانه مورد بررسی قرار می دهد: