در کشورهای جهان سوم به خصوص در ایران توجه چندانی به ادبیات عامه­پسند نمی­شود و چیزی که توجه اکثر محققان و منتقدان را به خود جلب می­کند، ادبیات وزین کلاسیک است. در صورتی­که با بررسی و توجه به ادبیات عامه­پسند می­توان از منظر جامعه­شناختی ادبیات را بررسی کرد.

«هر داستان، افسانه، مثل، اسطوره و دیگر شکل­های ادبیات عامیانه، همواره حامل پیام­های اجتماعی نهفته­ای است که رابطه­ی ذهنیتی مردم در یک برهه زمانی (رابطه افقی) یا نسل­های پیاپی (رابطه عمودی) را حفظ می­کند» (ارشاد،1387: 6).

هر داستان و مثلی در دوران تاریخی ویژه­ای ساخته می­شود که بیانگر خصوصیات ویژه­ی آن دوران است. «از این­رو، هر متن ادبیات عامیانه به پنجره­ای می­ماند که به دنیای اجتماعی گسترده­ای از معناسازی و فهم کردن باز می­شود» (همان: 6).

سیر تاریخی یک ملت پیوسته است و در ادبیات عامیانه اگر پیام متنی با واقعیت­های تاریخی زمان خود عجین شده باشد، همراه با گذر تاریخ به دوره­های بعدی نیز انتقال پیدا می­کند و به تناسب دوره و زمان بازآفرینی می­شود.