لیست همه پایان نامه های دانلودی(فایل متن کامل) رشته مدیریت         

شکل 4-6- اهداف زیست محیطی و توسعه هزاره(پرابهو،ک.اس.؛ اسکات، ک.اس.؛ هامل، ج.وای؛ کلاو، اس.؛ تامپسون، ب،2010).
4-15-10- بکارگیری توسعه انسانی :

نکته مهم درباره توسعه انسانی این است که چگونه رویکرد توسعه انسانی را میتوان به همه برنامه ریزیهای توسعه ای اعمال کرد؟ رویکرد توسعه انسانی به این سئوال، با برجسته کردن قرار دادن مردم در محور توسعه، پاسخ میدهد. با قرار دادن مردم در محور توسعه، میتوان واقعاً باعث پیشبرد عدالت، بهره وری و کارآیی، مشارکت و توانمندسازی و پایداری شد. در این راستا، پاراگراف آغازین برنامه استراتژیک برنامه توسعه سازمان ملل تصریح مینماید که ماموریتش، حمایت از کشورها برای شتاب دادن به پیشرفت توسعه انسانی است. این تصریح، نشانگر اهمیت رویکرد توسعه منابع انسانی در همه برنامه ها و فعالیتهای آن میباشد. از این رو بر اهمیت انواع عناصر کلیدی توسعه انسانی در حمایت از ظرفیتهای محلی و ملی و دستیابی به اهداف توسعه هزاره تاکید میشود که شامل تمرکز بر: بسط ظرفیت، مالکیت ملی، مدیریت اثربخش اعانه و همکاری جنوب-جنوب میگردد. توسعه انسانی مهم است چون رویکردی کل گرا مبتنی بر شواهد برای اقدام توسعه ای فراهم میکند و تضمین بسط گزینه ها، آزادی و برابری فرصتها برای زندگی ای که مردم بدان ارزش میدهند را تضمین مینماید. توسعه انسانی برای جهان امروز هم مهم است چون زمانه ای است که نیروهای جهانی سازی، مردم را بیشتر در معرض آسیب در برابر انواع شرایط خارج از کنترل خود یا خارج از کنترل حکومتهای ملی شان قرار میدهد. رویکرد توسعه انسانی از این نظر که حکومتهای ملی و دیگر ذینفعان را در تدوین و اجرای برنامه ها و خطمشیهای طراحی شده برای حمایت از حقوق بشر، دستیابی به اهداف توسعه هزاره و دیگر اولویتهای توسعه قادر و فعال میسازد نیز اهمیت دارد. این رویکرد همچنین تلاشهای حمایتی در پس گزارشات توسعه انسانی را عمیقتر و سهم برنامه توسعه سازمان ملل را در حوزه توسعه، وسیعتر میسازد. بکارگیری توسعه انسانی، بیشتر درباره این دو سئوال است که کدام توسعه و چگونه؟ پاسخ این سئوالات به اقداماتی اشاره میکند که جوامع، نهادها و دولتها به ترتیب باید اتخاذ کنند تا به توسعه انسانی دست یابند. در بکارگیری توسعه انسانی باید به موارد ذیل توجه نمود: رویکردهای مشارکتی: به رسمیت شناختن جنبه کارگزاری افراد وتضمین احترام به تنوع فرهنگی و کرامت انسانی؛ حمایت از برنامه ریزی میان مدت تا بلندمدت پایدار(همانطورکه پیامدهای توسعه انسانی، تنها با تلاشهای مستمر در طی یک دوره زمانی میتوانند بهبود یابند)؛ توانمندسازی ذینفعان: کنش توسعه را فقط بصورت مداخلات توسعه ای ندیدن بلکه با توجه به رویکرد مشارکتی به فکر توانمندسازی ذینفعان بودن؛ بسط ظرفیت: حمایت از بسط ظرفیت برای مردم، جوامع و نهادها؛ حمایت از حکومتها: برای فراتر رفتن از مرزهای دپارتمانی و وزارتخانه ای تا مردم را در مرکز توسعه قرار دادن؛ شفافیت و پاسخگویی: تشویق سنجه ها و اقداماتی برای پیشبرد شفافیت و پاسخگویی برای توسعه اثربخش؛ ساخت خط مشی مبتنی بر شواهد؛ دفاع و تحریک گفتمان: دفاع از پیامها و سنجه های توسعه انسانی برای تحریک گفتمان در بین ذینفعان. بکارگیری رویکرد توسعه انسانی در تلاشهای برنامه توسعه سازمان ملل و شرکاء آن کلیدی است و خود را در حمایت از: اسناد استراتژی کاهش فقر، اهداف توسعه هزاره، دیگر اولویتهای ملی، کار تیمهای کشوری سازمان ملل از طریق چارچوب کمک توسعه ای سازمان ملل، ارزیابی کشوری متداول در زمینه وضعیت توسعه و…، سند برنامه ریزی کشوری، استفاده از رویکرد مبتنی بر حقوق بشر، نشان میدهد(پرابهو،ک.اس.؛ اسکات، ک.اس.؛ هامل، ج.وای؛ کلاو، اس.؛ تامپسون، ب،2010).

دانلود یک نمونه فایل پایان نامه ارشد رشته مدیریت

 
 
4-15-12- 1-2- اصول توسعه انسانی و اچ. آی.وی/ ایدز :
این بیماریها، مزایای ساخت قابلیت‌های انسانی اساسی را از بین میبرند و فرصتهای مردم را برای زندگی طولانی و سالم، خلاق و مولد تهدید مینمایند. این بیماریها اکنون در حوزه تمرکز کاهش فقر نیز گنجانده شده اند. موضوع کارآیی نیز بویژه در حوزه اچ.آی.وی/ایدز، اهمیت دارد. تقویت ظرفیت همکاری مقامات ملی و پیشبرد هماهنگی و همترازی حمایت اعانه ای با تلاشهای ملی، یک اولویت است تا از تکراری شدن و تکه تکه شدن برنامه ها اجتناب شود. اپیدمی خانواده های فقیر و مستضعف بر دوش جوامع قرار میگیرد و جوامع باید هزینه های بیماری و مرگ را بپردازند، در نتیجه محرومیت اجتماعی پدید می آید و بر سلامت روانشناختی مردم اثر میگذارد. نابرابری جنسیتی یا نابرابری در شرایط درآمدی، منابع و فرصتها باعث میشود افراد و جوامع در معرض آسیب پذیری از اچ.آی.وی/ ایدز قرار گیرند. اثبات شده است که توانمندسازی مردم (بویژه زنان) و نه صرفاً کسانیکه با ویروسها زندگی مینمایند، برای غلبه بر اچ. آی. وی/ ایدز، اهمیت دارد. درحالیکه عواقب بلند مدت ممکن است هنوز در برخی از کشورها نمایان نشده باشد، پویایی گستره اپیدمی (همه گیری) میتواند نشانگر پتانسیل بزرگ اثر این بیماریها باشد. بنابراین در این زمینه، استراتژیها و برنامه های بلندمدت پایدار باید استخراج شوند و بودجه اشان تأمین شود(پرابهو،ک.اس.؛ اسکات، ک.اس.؛ هامل، ج.وای؛ کلاو، اس.؛ تامپسون، ب،2010).

رشته مدیریت همه موضوعات و گرایش ها : صنعتی ، دولتی ، MBA ، مالی ، بازاریابی (تبلیغات - برند - مصرف کننده -مشتری ،نظام کیفیت فراگیر ، بازرگانی بین الملل ، صادرات و واردات ، اجرایی ، کارآفرینی ، بیمه ، تحول ، فناوری اطلاعات ، مدیریت دانش ،استراتژیک ، سیستم های اطلاعاتی ، مدیریت منابع انسانی و افزایش بهره وری کارکنان سازمان

در این سایت مجموعه بسیار بزرگی از مقالات و پایان نامه ها با منابع و ماخذ کامل درج شده که قسمتی از آنها به صورت رایگان و بقیه برای فروش و دانلود درج شده اند

همچنین اسنادنشان میدهند که درطی زمان، ضرورت یکپارچه شدن خطمشیها و برنامه ها درزمینه های مختلف(از جمله چهار ایده محوری سازمان ملل یعنی بسط صلح و امنیت؛ توسعه اجتماعی و اقتصادی؛ بسط حقوق بشر و نیز استقلال و حاکمیت کشورها)، توسط برنامه ریزان درک شده است، لذا خطمشی گذاریهای عمومی درزمینه های مختلف درسطوح جهانی، منطقه ای و ملی توأم با ظرایف خاصی میباشند که برنامه ریزیهای سنتی و بخشی نگرانه کشورها را دچار استحاله نموده اند بطوریکه امروزه میتوان ادعاکرد که خط مشی گذاران عمومی درکشورها ابتدا باید به مداقه در برنامه های جهانی سازمان ملل بپردازند و حتی الامکان برنامه های خود را درانطباق با برنامه های جهانی سازمان ملل تدوین نمایند چراکه برای مثال رسیدن به آرمانی چون محوفقر در یک کشور، بی توجه به تغییرات آب و هوایی، مسائل زیست محیطی، مشکلات جهانی(که نیاز به تلاشی جهانی و توسط همه کشورها، برای حل آن وجود دارد)، تلاش برای احقاق حقوق بشر و تحقق صلح و امنیت و… ، دستاوردها را ناپایدار و در معرض تهدید قرار میدهد(برای نمونه میتوان به از دست رفتن نتایج برنامه های مبارزه با فقر شدید در اثر سونامی، بحرانهای مالی سال 2007 به بعد، جنگهای داخلی سوریه و مصر، اشاره نمود). درک ضرورت یکپارچگی برنامه ها توسط برنامه ریزان درون و برون سازمان ملل، اهمیت به سزایی دارد و اسناد نشان میدهند که با وجود طرح ایدئولوژی توسعه انسانی دردهه1990 برای یکپارچه سازی برنامه های سازمان ملل، همچنان برنامه ریزیهای سازمان ملل درعمل بصورت بخشی نگرانه تهیه میشوند و حتی برنامه های تدوین شده توسط سازمان ملل یا دفاتر منطقه ای آن برای یک کشور بصورت بخشی تهیه میشوند و حداکثر دفتری برای هماهنگی این برنامه ها بوجود می آید(مثل مدل بکار رفته در بروندی در2005 یا شواهدی مبنی بر صدور احکام مبهم و گاهی متناقض که توسط موسسه بین مللی صلح در سال 2010 تصریح شده است) و درحقیقت رویکرد مدیریت پورتفولیو بکار میرود تا روابط داخلی خط مشیها و تاثیر و تاثر آنها را بطورمنظم ارزیابی و نظارت کند که البته با رویکرد برنامه ریزی جامع و یکپارچه سازی برنامه ها بدان معنا که در ایدئولوژی توسعه انسانی مطرح شده است، تفاوت دارد.
مرور ادبیات برنامه ریزی و مقایسه تطبیقی آنها با یافته های تحقیق، درک چیستی برنامه ریزی برای جهان را میسر و شناخت شباهتها و تفاوتهای آن با برنامه ریزیها و خطمشی گذاریهای متداول را ممکن میسازد که در ادامه به برخی از آنها اشاره میشود:
برنامه ریزی برای جهان، گرچه گاهی با جهانی سازی مشتبه میشود ولی امری فراتر از جهانی سازی و نیز فربه تر از برنامه ریزی برای سازمانها غیر انتفاعی و بین مللی است و خلاء نظریه پردازی برای آن احساس میگردد. علم مدیریت و دانش برنامه ریزی، بیشتر متمرکز بر برنامه ریزی برای شرکتهای سود محور و انتفاعی بوده است ولی در برنامه ریزی برای جهان درون سازمان ملل، اغلب کسب سود، هدف غایی نیست و گاهی اصلاً جزء اهداف نمیباشد، خدمات ارائه شده اغلب در انحصار سازمان ملل میباشند یا نیمه انحصاری اند(مثل ارائه امنیت و صلح بشری، محو فقر شدید و …)، فعالیتها باید بر طبق قوانین و مقررات باشند(تبعیت از منشور ملل متحد، اعلامیه حقوق بشر و …)، نحوه عملکرد و رفتار سازمان ملل در کانون توجه ملتها میباشد، سیاست بر آن بسیار اثر گذار است، فوریت و تداوم ارائه خدمات آن اهمیت دارد، حوزه اثرگذاری آن اغلب جهانی است، رهبری آن به توانمندیهای خاصی نیاز دارد و لذا پدیده برنامه ریزی برای جهان تطابق بیشتری با خط مشی گذاری عمومی پیدا میکند تا با روش های برنامه ریزی مطرح شده برای شرکتهای بخش خصوصی. بااینحال میتوان ایده هایی از روش های برنامه ریزی و مکاتب استراتژی ارائه شده برای شرکتهای خصوصی، اخذنمود و از آن ایده ها در فرایند برنامه ریزی برای جهان، استفاده کرد. برای مثال درکنار تعیین اهداف و شاخصهای دستیابی بدانها و نیز تعیین مدت زمان تحقق آنها باید هزینه های اجرای برنامه ها نیز مشخص شوند که تعیین بودجه برنامه های جهانی یا نحوه تأمین منابع آنها، در برنامه ریزیهای سازمان ملل، بنحو مناسبی مورد اهتمام قرار نمیگیرد و بیشتر اعانه محوری بعنوان راه حلی اساسی مطرح میشود(همچنانکه ایده اساسی مطرح شده از نظر ساکس بعنوان استراتژیست سازمان ملل در زمینه اهداف توسعه هزاره سوم و دستیابی سریعتر بدان نیز استفاده از اعانه ها میباشد) و البته این عامل زمینه ای ممکن است موجب برخی اعوجاجات در برنامه های سازمان ملل و پیامدهای آن گردد که در ادامه از آن با عنوان عرفی شدن برنامه ها یاد میشود.
برنامه ریزی برای جهان در سازمان ملل را میتوان بیشتر از نوع برنامه ریزیهای از خارج به داخل دانست که ابتدا محیط خارجی بررسی و تحلیل میشود و سپس برای استفاده از فرصتها و به حداقل رساندن مسائل ناشی از آن برنامه‌ریزی میشود. همچنین علیرغم تأکید ایدئولوژی توسعه انسانی بر ضرورت مشارک جهانوندان در برنامه ریزیها، درعمل برنامه‌ریزیهای سازمان ملل ازبالا به پایین میباشند و ابتدا اهداف کلان تعیین میشوند و سپس انتظار میرود که مدیران درسطوح منطقه ای و کشوری، برنامه های خود را در چهارچوب اهداف کلان تعیین شده، تدوین کنند.
با وجود اینکه گرایشات تعاملی(گرایش به گذشته، حال و آینده) از1950 در برنامه ریزیها مطرح گردیده است ولی این رویکرد درفرآیند برنامه ریزی برای جهان در سازمان ملل، جوا
ن است. گرچه در ایدئولوژی توسعه انسانی بر مشارکت شهروندان در برنامه ریزیها و توانمندسازی آنان برای این مشارکت و نیز یادگیری از تجربه های خوب و بد در نقاط دیگر، تاکید میشود و از این منظر میتوان برنامه ریزی سازمان ملل را در نظر(و نه در عمل چون رخ دادن این نوع برنامه ریزی محل مناقشه است)، از نوع برنامه ریزیهای تعاملی و مشارکتی دانست، ولی با مدیریت دانش و تبدیل فرایند برنامه ریزی برای جهان به فرایندی یادگیرنده، فاصله زیادی وجود دارد.
باتوجه به اینکه قدرت در جهان توزیع شده است لذا در چنین زمینه ای، سازمان دادن فرایند برنامه ریزی استراتژیک، دشوار خواهدشد و هماهنگ کردن گروه ها و افراد مستقل، طولانیتر خواهدگردید و از همین رو بازه زمانی تدوین برنامه ها و تعیین اهداف و اجرای آنها طولانی میشود که با شرایط فعلی جهان و سرعت و حجم تغییرات، عامل موثری در شکست برنامه های جهانی به حساب می آید.

 
 
فرایند برنامه ریزی برای جهان درسازمان ملل ، بیشتر به نگرش عقلانی- تحلیلی نزدیکی دارد و لذا اتخاذ استراتژی در آن بیشتر بعنوان یک علم قلمداد میشود تا یک هنر. همچنین این فرایند با پاردایم تجویزی، قرابت بیشتری دارد و برنامه ای حجیم و آماده را بعنوان برنامه استراتژیک ارائه میدهد و اقدام منطبق با شرایط جاری جدید مورد غفلت قرار میگیرد(مثلاً بحران مالی سالهای اخیر یا سونامی میتواند به راحتی کلیه دستاوردهای مبارزه با محو فقر شدید بعنوان یکی از اهداف توسعه هزاره سوم را درمعرض نابودی قرار دهد) و از بین مکاتب استراتژی، به مکتب طراحی نزدیکتر است چون عمدتاً بر ارزیابی موقعیتهای خارجی و داخلی، تأکید مینماید تا فرصتها/تهدیدات و قوتها/ضعفها را تعیین و عوامل کلیدی موفقیت و شایستگیهای متمایز کننده را شناسایی نماید و سپس برمبنای آنها و نیز براساس مسئولیتهای اجتماعی و ارزشهای مدیریتی مبادرت به خلق استراتژیهای جایگزین ورزد تا با ارزیابی آنها، استراتژی مناسب را برگزیند. همچنین این فرایند، گاهی به مکتب برنامه ریزی نزدیک میشود و تلاش دارد تا فرایند تدوین را بصورت نظام مندتر دنبال نماید و از ابزارهای مکتب برنامه ریزی در تدوین استراتژی بهره برد. لذا پیشنهاد میشود با توجه به طرح ایدئولوژی توسعه انسانی و اهمیت مشارکت جهانودان، رویکردهای مکاتبی چون مکاتب ادراکی، یادگیری، فرهنگی، قدرت گرایی، محیط گرایی و نیز مکتب ترکیب بندی در تدوین استراتژیها برای جهان بیشتر بکار برده شوند. همچنین بر اساس طبقه بندی ویتینگتون از مکاتب استراتژیک، برنامه ریزی برای جهان را میتوان بلحاظ تکثرگرایی دراهداف و باتوجه به تعمدی فرض کردن شکل گیری استراتژیها دردسته سیستمی (نسبیت گرا) قرار داد. از منظر رویکرد سیستمی نیز، استراتژی دارای اهمیت است اما نه به آن اهمیتی که در تصور کلاسیکها است. نظریه‌پردازان رویکرد سیستمی نسبت به فرایند‌گرایان، برای ظرفیت و استعداد انسانها در درک و اجرای برنامه‌های عقلایی سهم بیشتری قائلند. آنها نسبت به تحول‌گرایان نیز، در مورد تواناییشان برای تعریف استراتژی در مخالفت با فشارهای بازار خوش‌بین‌ترند. همچنین از این منظر، این امکان وجود دارد که استراتژیها از قواعد مبتنی بر محاسبات عقلایی، مطرح در کتابهای آموزشی تخطی کنند، البته این تخطی نه بخاطر ناتوانی سازمانها بلکه بدلیل فرهنگی است که آنها در آن مشغول بکارند. درنتیجه، رویکرد سیستمی بر این باور است که استراتژی، بازتاب سیستم های اجتماعی خاصی است که استراتژیستها در آن فعالیت میکنند و منافعی که آنها درپی آن حرکت میکنند و قواعدی که بوسیله آنها بقاء ممکن میشود، توسط همان سیستم های اجتماعی تعریف میشود. بطورخلاصه فرهنگ و شرایط کشوری که سازمان در آن فعالیت میکند، بر استراتژیهای آن سازمان مؤثرند.

 
 
از دیگر چالشهای فراروی برنامه ریزی برای جهان، نیاز به آموزشهای بین رشته ای و بویژه آموزش فلسفه برای تدوین گران و مجریان برنامه ها است. از آنجاییکه مطالعه در مورد خطمشی، مستلزم مطالعه ترکیبی از ایده ها و روش های اقتصادی، جامعه شناختی، انسان شناسی، روانشناسی، تاریخ، حقوق و نیز مدیریت عمومی است، برنامه ریزی برای جهان در سازمان ملل نیز نیازمند فراهم شدن چنین توانمندیهایی است. یکی از ویژگیهای خطمشی گذاری عمومی نیز بین رشته ای بودن آن است و لذا باید توجه داشت که خطمشی گذاری، علم، هنر و حتی حرفه ای است که نیازمند کسب علوم و مهارتهای گوناگون است تا بتواند به اهداف خود برسد. خطمشی گذاری همچنین باید بتواند خود را از حصارها، مرزها و ساختارهای یک رشته خاص خارج ساخته و با رشته های مختلف ارتباط برقرار نماید لذا باید بدان نیز توجه نمود و در تربیت رهبران در قواره جهانی، مورد اهتمام قرار داد.
یکی دیگر از نکات قابل توجه در برنامه ریزی برای جهان، تغییر معنای حکمرانی و طرح نظریه حکمرانی خوب میباشد که برای دولتها]و دراینجا برای سازمان ملل و برای دولتها نیز بعنوان مجریان برنامه های جهانی در سطح کشوری[، در تدوین برنامه ها، نقشی متفاوت قائل است. تغییر معنای حکمرانی و مطرح شدن حکمرانی خوب، درک سنتی از خط مشی گذاری عمومی را با تغییراتی مواجه نموده است. باید توجه کرد که امروزه، حکومت، معادل دولت نیست و حکمرانی با اداره دولتیِ امور کشور، تفاوت دارد. امروزه، حکمرانی موضوعی است که به نحوه تعامل دولتها و سایر سازمانهای اجتماعی با یکدیگر، نحوه ارتباط آنها با شهروندان و نحوه اتخاذ تصمیمات در جهانی پیچیده میپردازد. مفهوم حکمرانی را میتوان در سطوح مختلفی چون سطح جهانی، ملی، سازمانی و جوامع محلی مورد استفاده قرار داد. چهار بخش اصلی جامعه که میتوانند هر یک به نوبه خود در پیشبرد امور انجام وظیفه کنند، عبارتند از: کسب و کار، مؤسسات جامعه مدنی(شامل سازمانهای داوطلب و بخش غیر انتفاعی)، دولت و رسانه ها. این بخشها با یکدیگر تداخل دارند و اندازه هر یک از این بخشها ممکن است در کشورهای مختلف، متفاوت باشد. در بسیاری از کشورها، قدرت در سطح مرزهای این بخشها توزیع میشود. در بعضی کشورها اندازه بخش خصوصی در حال گسترش بوده و برخی از وظایف دولت به کسب و کارهای خصوصی سپرده شده است. بنابراین، حکمرانی خوب، به چیزی بیشتر از دولت خوب نیازمند است و سایر بازیگران نیز نظیر کسب و کارها و رسانه، در بهبود و کیفیت زندگی و رفاه کلی گروه های مختلف ذینفعان تأثیرگذارند و در واقع، حکمرانی بطورکلی شامل شش گروه از ذینفعان میشود که عبارتند از: شهروندان، سازمانهای داوطلب، کسب وکار، رسانه، سطوح بالاتر دولت و پارلمان بعلاوه سطوح بین مللی و مقامات دولتی. ابهام در کاربرد دو واژه دولت و حکمرانی و عدم توجه به تفاوتشان، موجب میشود که مسائل مربوط به خط مشی، بی چون و چرا تبدیل به یک مسئله دولتی شود و در نتیجه مسئولیت رسیدگی به این مسائل ضرورتاً بر دوش دولت قرار ‌گیرد و راه های دیگر برای پرداختن به مسئله و یا بخشهای دیگر جامعه که باید در پرداختن به مسئله از خود ابتکاراتی بروز دهند، مدنظر قرار نگیرند. برنامه ریزی برای جهان در سازمان ملل از اینکه سازمان ملل بعنوان یک خطمشی گذار عمومی در سطح جهان و دولتها بعنوان خطمشی گذاران عمومی درسطح کشورهای خود، دیگر تنها بازیگران نیستند، غفلت دارد و تنها اخیراً اندکی به نقش سازمانهای غیردولتی و نیز داوطلبان و آن هم بیشتر در اجرای برنامه ها تا تدوین برنامه ها توجه کرده است. همچنین از نقش رسانه ها و رهبران عقاید، شبکه های اجتماعی و… غفلت شده است. در ارزیابی نقشه راه سازمان ملل در زمینه توسعه جهانی در سال 2013، پیش شرطهای ذیل برای توسعه انسانی مطرح شده اند: حکمرانی خوب، آزادیهای مدنی، ثبات حقوق مالکیت و صلح(پاتریک، استوارت، ام.؛ 2013). این امر میتواند اشاره ای باشد به ضرورت بازنگری در ایدئولوژی توسعه انسانی و بررسی دقیقتر علل موجبه آن تا تحقق دستاوردها، عیان تر شود.

از مسائلی که در برنامه ریزی برای جهان باید مورد توجه بیشتری قرار داد و مورد تاکید ایدئولوژی توسعه انسانی بعنوان مقوله محوری پارادایم برنامه ریزی برای جهان در سازمان ملل نیز قرار دارد، مشارکت و توانمند سازی جهانوندان میباشد. بکارگیری رویکرد مشورتی برای برنامه ریزی استراتژیک در سازمانهای غیرانتفاعی و عمومی، توسط محققان نیز توصیه شده است(جان، ام.، برایسون؛ 2011). در الگوی خطمشی گذاری آشفته نیز به مشارکت در تصمیم گیریها اشاره شده است ولی رویکرد این الگو به مشارکت از سراجبار و برای رفع نقص و محدودیتهای تصمیم گیری میباشد درحالیکه رویکرد توسعه انسانی به مشارکت، بعنوان یک الزام میباشد که خود دارای اصالت است. اشاره شد که برخی، برنامه ریزی را عملی سیاسی و نتیجه گفتمان بین همه گروه های ذینفع به منظور دستیابی به توافق در حوزه هدفگذاری و اجرا میدانند و عقیده دارند که آگاهی و دانایی، بین همه گروه های ذینفع تقسیم شده است و لذا این دسته نیز مشارکت جهانوندان در برنامه ریزیها را لازم میدانند. در مقاله ارائه شده توسط دانش فرد و کیایی(1389) به بررسی تاثیرات مشارکت عمومی در خط مشی گذاریهای عمومی پرداخته شده است و بیان شده است که هر چند مشارکت شهروندان در خطمشی گذاریهای عمومی امری ضروری است، ولی میزان و شیوه مشارکت باید متناسب با شرایط فرهنگی، سیاسی و اجتماعی هر کشور تعیین گردد. همین امر در برنامه ریزی برای جهان نیز قابل تعمیم میباشد و لذا برای مشارکت دادن جهانوندان در برنامه ریزیها، تصمیم گیریها و خطمشی گذاریهای عمومی سازمان ملل، تعیین مکانیزمهای مناسب ضرورت دارند. همچنین در مقاله دانش فرد و کیایی(1389)، اشاره شده است که شهروندان مشارکت جونسبت به شهروندان وظیفه مدار، بیشتر دیدگاهی جهانی نسبت به مسائل اقتصادی و اجتماعی دارند و لذا یکی از زمینه های بسط موفقیت برنامه های سازمان ملل در برنامه ریزی برای جهان، حمایت از تقویت روحیه مشارکت جویی در بین شهروندان میباشد. همچنین یکی از راهکارهای قابل توجه برای تسهیل اجرای برنامه ها و جلوگیری از استیلای نئولیبرالیسم بر تدوین و اجرای برنامه ها، جلب مشارکت جهانوندان در تدوین و اجرای برنامه های جهانی است. این امر البته نیاز به نهادسازی دارد که در داده ها نیز پیشنهاد محبوب الحق و برخی دیگر در تاسیس مجمعی از نمایندگان ملتها (و نه نمایندگان دولتها) برجسته و درخور تعمق میباشد. نهادسازی مناسب و توانمندسازی جهانوندان برای مشارکت فعال در کنار توجه به دولتها، نیازمند توجه به سازمانهای منطقه ای و بین مللی، موسسات مالی، جامعه مدنی(شامل سازمانهای غیردولتی و داوطلبان)، بخش خصوصی و جوامع علمی(کیشوره، کمال؛ 2010)، میباشد. لذا سازمان ملل برای تحقق حکمرانی خوب و جلب مشارکت شهروندان باید علاوه بر سازمانهای غیردولتی و داوطلبان و دولتها، به دیگر ذینفعان برنامه ها نیز توجه داشته باشد و ساختار تدوین برنامه ها را بطور مناسب تغییر دهد(البته اینکار باید با توجه به یکپارچه سازی برنامه ها در حوزه های مختلف و نیز یکپارچه شدن جهانی برنامه ها، صورت گیرد). در صورت جلب مشارکت جهانوندان در تدوین برنامه ها، این ایراد نئولیبرالها که دولتها و یا سازمانها بین مللی، قادر به تشخیص صلاح و سعادت جهانوندان نمیباشند نیز تا حدی برطرف میشود. همچنین باید توجه کرد که لازمه مشارکت جهانوندان در تدوین برنامه های جهانی، بکارگیری پاردایمهای توصیفی در برنامه ریزی است درحالیکه تاکنون گرایش غالب در بین برنامه ریزان سازمان ملل استفاده از پارادایمهای تجویزی بوده است(مثل بکارگیری مکتب نئوکینزی، مکتب شیکاگو و یا توصیه های ساکس در تدوین برنامه ها و استراتژیهای سازمان ملل و نیز بکارگیری پارادایمهای تجویزی در حین تدوین استراتژیها).

 
 
فصل دوم: ادبیات تحقیق
بخش اول : تفکر استراتژیک 17
مقدمه 17

تعریف تفکر استراتژیک: 18
مدلی برای آموزش استراتژیک 19
عناصر تفکر استراتژیک 23
تفکر استراتژیک خاستگاه برنامه ریزی استراتژیک 24
تعریف برنامه ریزی استراتژیک 24
فرایند برنامه ریزی استراتژیک: 25
خصوصیات و فواید برنامه ریزی استراتژیک 26
اجزاء مورد نیاز جهت برنامه ریزی استراتژیک 27
ابزارهای برنامه ریزی استراتژیک 28
تفکر و برنامه ریزی استراتژیک 28
تفکراستراتژیک در مقابل برنامه ریزی استراتژیک 30
وابستگی و هم ترازی اساسی 32

فهرست مطالب
عنوان صفحه

برخی کمبودها و محدودیتهای تفکر و برنامه ریزی استراتژیک 33
یک راه کار مناسب جهت عملکرد بهتر 34
برنامه ریزی استراتژیک طی زمان های متمادی در قالب تفکر استراتژیک تکامل یافته است 34
برنامه ریزی استراتژیک یک تفاوت اساسی را به وجود می آورد 35
چارچوب رابیک کیوب مدلی از برنامه ریزی استراتژیک با محوریت تفکر استراتژیک 36
آیا تفکر استراتژیک با برنامه ریزی استراتژیک سازگار است؟ 37
دلایل اهمیت برنامه ریزی و تفکر استراتژیک جهت کاربرد مکملی باهمدیگر 39
فاکتورهای اساسی موفقیت دربرنامه ریزی و تفکر استراتژیک و به کارگیری آنها 40
بازنگری درباره مدیریت استراتژیک جدید 41
جایگاه خلاقیّت و شهود در تفکر استراتژیک 42
خلاقیت استراتژیک: 43
انواع تفکر و متفکران: 46
تفکر خلاقانه و آنالیزگرا: 48
خلاقیت یک عامل کلیدی در شکل گیری استراتژی می باشد: 51
تفکر شهودی و نقش و اثرات آن در تفکر استراتژیک 51
راهکارهای شهودی کلاسیک می باشند: 55
تفکر استراتژیک بستر توسعه استراتژیک منابع انسانی در سده 21 56
تعریف توسعه استراتژیک منابع انسانی 57
مفهوم توسعه استراتژیک منابع انسانی و کاربردآن 58
فرضیات و فلسفه توسعه استراتژیک منابع انسانی 59
رابطه بین برنامه های کسب وکار، برنامه های منابع انسانی و توسعه منابع انسانی 59
تفاوتهای بین آموزش سنتی و توسعه استراتژیک منابع انسانی 61
خصوصیات توسعه استراتژیک منابع انسانی 61
ارتباط دهی توسعه منابع انسانی واستراتژی 62
نقش فرهنگ سازمانی در توسعه تفکر استراتژیک 63
فرهنگ و مکاتب فرهنگی مدیریت استراتژیک 64
ضرورت ارتباط بین استراتژی و فرهنگ و ساختار 67
فرهنگ سازمانی و تفکر استراتژیک : 68

فهرست مطالب
عنوان صفحه

تاثیر فرهنگ بر روی الگوهای شناختی : 69
ساخت فرهنگی که مشوق تفکر استراتژیک باشد 69
بخش دوم: مزیت رقابتی 71
مقدمه: 71
مزیت رقابتی و منشأ آن 72
انواع مزیت رقابتی 80
جایگاه و مدل رقابتی 87
اساس ماهیت رقابت: 88
منابع یک سازمان یا شرکت چه چیزهایی می باشد؟ 89
کاربرد فناوری اطلاعات در ایجاد مزیت رقابتی 91
مزیت رقابتی پایدار در بازارهای اینترنتی 92
روش های شناسایی عوامل راهبردی در ایجاد مزیت رقابتی: 98
روش های شناسایی عوامل داخلی راهبردی: 99
الف:رویکرد زنجیره ارزش: 99
ب)رویکرد وظیفه ای: 99
دلیل توجه به منابع انسانی به عنوان عاملی برای مزیت رقابتی 100
کسب مزیت رقابتی با ایجاد سازمان یادگیرنده: 106
بانک،بازاریابی و مزیت رقابتی 108
مروری بر 5 نیروی موثر بر رقابت در صنعت بانکداری 111
بخش سوم: تاثیرتفکر استراتژیک بر مزیت رقابتی 114
مقدمه 114
چشم انداز سیستمی و مزیت رقابتی 114
فرضیه های محرک(فرضیه محور بودن)و مزیت رقابتی 114
تمرکز بر قصد(نیت)و مزیت رقابتی 115
بخش چهارم: پیشینه تحقیق 115
الف) تحقیقات انجام شده در خارج از کشور 115
ب) تحقیقات انجام شده در داخل کشور 115

فهرست مطالب
عنوان صفحه

فصل سوم: روش تحقیق