فراگیر[4] (GAD)، اختلال وسواسی فکری- عملی[5] (OCD)، اختلال استرس پس آسیبی[6] (PTSD) و اختلال استرس حاد هستند که در این اختلالات فرد عملاً اضطراب را تجربه می کند، اما در اختلالات جسمانی شکل، فرد اضطراب را تجربه نمی کند بلکه اضطراب، علت و توجیه نشانه های این اختلالات است. اختلالات جسمانی شکل پنج قسمت است: اختلال درد[7]، اختلال بد ریختی بدن[8]، خودبیمار انگاری یا هیستری، اختلال تبدیلی و اختلال جسمانی کردن (دیویسون و همکاران ، 1388).

2-2-1-1-فوبیاهای خاص
فوبی های خاص ترس هایی هستند که در اثر حضور یا پیش بینی یک موضوع یا موقعیت خاص به وجود می آید، مانند ترس از موقعیت هایی از قبیل قرار گرفتن در ارتفاع، ترس از حیوانات، ترس از پرواز با هواپیما، خفه شدن، رعد و برق، رانندگی، تاریکی، آب، فضاهای بسته، زنده به گور شدن، سوار آسانسور شدن، خون، میکروب، عبور از تونل ها یا روی پل ها و حتی هراس از آرایشگاه است. 10 تا 20 درصد جمعیت دنیا در طول زندگی خود با فوبیا رو به رو می شوند. فوبیا می تواند در هر سنی دامنگیر اشخاص شود، اما اغلب در دوران کودکی شکل می گیرند و میزان شیوع آن در میان زنان دو برابر مردان می باشد. حدود 2/19 میلیون آمریکایی به این فوبیاها دچارند (برنز ، 1388).

فوبیای اجتماعی یا هراس اجتماعی (SAD[9])، ترس آشکار و پیوسته از موقعیت های اجتماعی یا عملکردی است و از این ناشی می شود که فرد در این موقعیت ها به طرز خجالت آور یا تحقیر آمیزی رفتار خواهد کرد (رینگولد و همکاران، 2003؛ به نقل از آلدن و تیلور، 2011).

اختلال اضطراب اجتماعی سومین اختلال شایع روانپزشکی در ایالات متحده آمریکاست (فوا و کوزاک، 1986؛ به نقل از وانگ و همکاران، 2012). مبتلایان به این اختلال بسیار تلاش می کنند تا از موقعیت هایی که باعث فشار روانی می شود، اجتناب کنند و یا ممکن است آشفتگی های روانشناختی و بازتاب های جسمی، نظیر عرق کردن و نامنظم شدن ضربان قلب، را از خود نشان دهند. اختلال اضطراب اجتماعی می تواند به واسطه یک تاریخچه دقیق تشخیص داده شود و بطور موفقیت آمیزی با دارو درمانی و مداخله های روانشناختی درمان می شود (ویب[10] و همکاران، 2010). طبیعی است اگر گاه گاهی احساس ناراحتی و اضطراب متوسطی را در موقعیت های اجتماعی جدید یا شغل جدید تجربه کنیم، اما هنگامی که این احساس یا هیجان تبدیل به یک ترس مزمن شود که باعث ناراحتی یا منجر به اجتناب از موقعیت معینی شود، برای فرد مشکل ساز می شود (گایدوکویچ و کوکوفسکی، 2012). ترس افراطی و غیرمنطقی از مورد وارسی قرار گرفتن توسط دیگران یا انجام بعضی کارهای نامطلوب در برابر افراد غریبه به عنوان مشخصه اختلال اضطراب اجتماعی محسوب می شود. بیماران مبتلا به این اختلال ممکن است به میزان بسیار زیادی از موقعیت هایی که نیازمند ارتباط یا انجام کاری در یک مکان اجتماعی است، اجتناب کرده و یا ممکن است چنین موقعیت هایی را با اضطراب یا حالتی از ترس تحمل کنند (الیوت و ریفر[11]، 2000).