ترکیب باید شرایطی را رعایت کند. مثلا فرض کنید یک سری ورقه های پر کننده ای را به کامپوزیتها اضافه کرده باشیم،
اگر ورقهای کوچک معدنی به صورت متراکم به هم چسبیده باشند رفتارشان، خیلی متفاوت از مواد کامپوزیتی معمولی
نمی باشد.

هنگامیکه یک عملیات حرارت سطحی به کار گرفته شود، فضای بین ورقهای معدنی افزایش یافته و مولکولهای
پلیمری اجازه حرکت یا ورود با سهولت بیشتری در بین این ورقها پیدا می کند. در حالت اخیرا، که ورقهای کوچک
معدنی به طور کامل پراکنده شده اند (ورقه ورقه شده اند)، سطح ویژه در حالت ماکزیممش می باشد، بنابراین خواص، به
طور شگرفتی تغییر می کند.
در نهایت باید عنوان کرد که کامپوزیت های پلیمری به علت خواصی مانند استحکام، سفتی و پایداری حرارتی
و ابعادی، چندین سال است که در ساخت هواپیماها، خودروها، صنایع بسته بندی و … به کار می روند. با ظهور و به کار
گرفتن نانو تکنولوژی، کامپوزیت های پلیمری بسیار جذاب تر خواهند شد…