جایگاه ICT در ایران:”پایان نامه کسب و کار الکترونیک”
جایگاه ICT در ایران

جایگاه آی تی در ساختار اقتصادی ، حقوقی و حتی سیاسی ایران امروز کجاست ؟ آیا این جایگاه ، شایسته کشوری با پتانسیل های ممتاز فرهنگی ، اقتصادی و اجتماعی هست ؟ برای پاسخ به این سوال باید از منظرهای مختلف به موضوع نگاه کنیم. قوای سه گانه و در راس آن ، قوه مجریه بر اساس وظایفی که نص صریح قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برای این نهاد تعریف و تبیین کرده است ، اجرایی ترین و بالطبع ، موتور اصلی توسعه فناوری در کشور است و اگر چه قوه مقننه به عنوان مجری قانون گذاری در کشور ، نقش غیر مستقیمی در هدایت و عرضه اقسام فناوری در کشور دارد ، اما باید نقش و اهمیت راهبردی دولت را در فراگیری شاخص های فناوری در کشوری مانند ایران ، جایگاه رفیعی دانست. وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران به عنوان عالی ترین مرجع فعال دولتی در حوزه ICT ، در نوک این پیکان قرار دارد. تمامی فعالیت های مرتبط با صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران ، به طور مستقیم به این وزارتخانه مربوط می شود و بر همین اساس ، این وزارتخانه در بستر سازی ضریب نفوذ فناوری اطلاعات در کشور ، چه در سطح بالادستی و چه پائین دستی ، نقش کلیدی در اختیار دارد. دیگر دستگاه ها و ارگان های دولتی که به

نوعی در این حوزه فعالیت دارند ، همه و همه بر اساس پتانسیل هایی که این وزارتخانه در ایران فراهم کرده است ، حرکت می کنند. مثلا اگر سیستم بانکداری الکترونیکی در کشور ایجاد و تنظیم می شود ، وظیفه و ماموریت وزارت ICT و شرکت های زیر مجموعه ان است که بستر و نیازهای سخت افزاری و نرم افزاری موجود را تهیه و بر امور نظارت داشته باشند . بنابراین ، در بررسی جایگاه آی تی در ایران باید در ابتدا بررسی کنیم که جایگاه ICT در ایران برای متولی این صنعت در کشور که همانا وزارت ارتباطات می باشد ، تا چه اندازه مهم و حیاتی است . وقتی متولی قضیه ای ، به طور فراگیر و دقیق و همه جانبه به مساله نگاه کند ، تکلیف زیر بخش های آن روشن می شود. متاسفانه نگاه مسئولان وزارت ارتباطات به مقوله آی تی در کشور ، هنوز نگاه پخته و منسجمی نیست . البته این مساله را نباید به ضعف اساسی کشور در نبود نیروی انسانی و ابزاری قوی در توسعه آی تی در کشور دانست . بلکه تا حدودی برخی از چالش های موجود که باعث تضعیف و کم رنگ شدن نقش آی تی در جامعه می شود را باید در نوظهور بودن این فناوری در کشور دانست. حتی نام ارتباطات و فناوری اطلاعات ، از اوایل دولت جایگزین نام قدیمی پست و تلگراف و تلفن گردید که همین امر نشان می دهد که نگاه نظری مسئولان ما به مقوله ICT ، کم تر از یک دهه است که خیلی جدی شده است . بنابراین در مدل دولت – مردم ، دولت و به نمایندگی ان ، وزارت ارتباطات ، نیازمند یک فرصت و وقت کافی جهت شناخت نیازهای کشور ، تخمین پتانسیل های مادی و معنوی برای جهت گیری اهداف و سنجش صحیح و هدفمند نیازهای آینده جامعه اطلاعاتی ایران است . بی شک ، جایگاه آی تی در ایران به نسبت 20 سال قبل بسیار متفاوت شده است . 2 دهه پیش ، برای کم تر کسی تلفن همراه ، اینترنت ، فناوری وایرلس و این جور مسائل ، شناخته شده بود . اما الان ، فقط در یک کشور در حال توسعه ای مانند ایران ، که 8 میلیون نفر بی سواد مطلق دارد ، حداقل 10 الی 15 درصد جامعه به اینترنت دسترسی دارند و میلیون ها ایرانی هم اکنون با وجود اپراتورهای اول و دوم تلفن همراه ، صاحب یک خط تلفن همراه می باشند.

در یک کلام باید اظهار داشت که از نگاه کلان ، آی تی در نگاه مسئولان ما به عنوان یک نیاز مهم و راهبردی مورد تاکید بوده است و این مساله را می توان در اظهارات عالی ترین مقامات رسمی